GURCISTAN AZINLIK RAPORUNDA YEZIT KURTLER SURYANILER VE OTEKILER

2003 GÜRCİSTAN'IN AZINLIK RAPORU- KÜRT YEZİTLER,SÜRYANİLER VE ÖTEKİLER

1812'den itibaren Kafkasların Rus Çarlığı idaresine tamamen geçmesini takiben, Rusya,Vatikan ve batılı sömürgeci devletler bölgede kendisine ortak aramış ve Ermeniler, Süryani Yezit ve Hristiyanlar (Süryani=Suriye kökenli gayrimüslüm Araplar-Sabi-Yezit,Hıristiyan) ile Yezit Kürtleri bulmuşlar ve onlara bölgede devlet vât ederek,çok sayıda para ve mühimmat yanında siyasi destekler vererek isyanları körüklemişlerdi.

23 Aralık 2023'te eklendi.

Bu isyanlara destek veren,Sünni Kürtlerin de düşman oldukları şeytana tapan Yezid Kürtler ve Süryaniler de Ermenilerle birlikte Türk ve Müslümanlar üzerinde bir çok Müslümanın kıyımlarına katılmışlardı.

1915-1917 yılları arasında Ermeni İsyanlarının bastırılması  üzerine Osmanlı Ermenileri tehcir etmeye yani Suriye bölgesine sürme işlemini başlatmıştı.

Olası bir toplu kıyımdan korkan bu işbirlikçiler Rusya'nın desteği ile kurulmuş Gürcistan'a sığınmışlardı.

Gürcistan  Sünni Kürtlerden korkan Yezit Kürtleri Tiflis ve Erivan'a,Süryanileri de Batum'a yerleştirmişti.

Dünyayı 1000 yıldır yönettiklerini iddia eden Mason yapılanma

O zamanın Batum ve Tiflis'i günümüzün Yunanistan'ın Lavrion PKK kampıydı.

Bu rapor, 1925'de Şeyh Sait isyanına fikir babalığı etmekten dolayı İstiklal Mahkemesince Isparta Barla'ya sürülen,1950'de Menderes hükümetinin çıkardığı af yasasının ardından serbest kalan Said-i Kürdi (Nursi) nin yazıcısı Hüsrev'e bu sürgün sırasında yazdırdığı "Tahrir-i Hayatım- Hayatımın Okunması" adlı risalelerinde 1915 yılında Gürcistan Tiflis'e gittiği ve orada Çarlık Rusya'sının istihbaratından bir polis ile görüşmesini anlatır. Aynı yıl Bitlis'e geldiğinde Rus işgali başlar. Said-i Kürdi kaynağı kendisi olan anılarına göre bir çok kahramanlıklar göstermesine rağmen 1916'da Bitlis düşer ve Sait de esir olarak Rusya'ya götürülür.

Atatürk'ün,1915 Çanakkale Zaferinin ardından Kafkas Orduları Komutanlığına getirilmesinin ardından Bitlis 1916 Ağustos başlarında kurtarılır.

Burada dikkat edilecek en önemli nokta,yazı yazmayı bilmediği için *  İstanbul'da Volkan Gazetesinde çıkan yazılarını yazan ve akıl hocası olan İngiliz rahip ajan Mr. Frew'un talimatı ile Said-i Kürdi Deliüzzaman'ın Rus istihbaratından polisle görüşmek için Tiflis'e gitmiştir. Oradan Bitlis'e geldiğinde Rus işgali başlamıştır.

12.yy.'da Kürt milliyetçiliğinin temeli  Kürt Yezitliği Dinini kuran
Şeyh Hadi bin Emevi El Hekkari (Hakkari'nin Allah'ı)

*(Yezitlikte okumayazma büyük günahtır.Bu yüzden Deliüzzaman-ı Said-i Kürdi (Nursi) yazı yazmayı öğrenmemiştir.Kuran'da Yahudi ve Hıristiyanlara "Kitap Ehli" denilmesi bu yüzdendir.Rum Suresi Tefsiri Elmalılı H.Yazır Oku) Ona ilk inananlar da  Siirt, Mardin,Hakkari ve o bölgenin Yezit Kürtleridir.Said'in kötüleyip "onun ilmini anlamamakla suçladıkları" ise aklı başında Sünni mezhepten olan Şafii Kürtlerdir.

Demek ki bu görüşmede Said, Rus polisine Tiflis'in bütün askeri,nüfus,coğrafi özelliklerini vermiştir. Ruslarda Said'i kahraman yapacak jestleri de ona sunmuşlar ve "sözde esaret" döneminde ona çiftlik hayatı yaşatmışlardır.

Atatürk'ün Bitlis'İ kurtarması Rusların ve İngilizlerin kuracağı Kürdistan hayalini yıktığı için ömrü boyunca Atatürk düşmanı olmuştur.

Gene Isparta sürgünü ile başlayan sürgün hayatında 1925 Seyh Sait isyanının sorumlusu olduğu için idam edilen Palu'lu Şeyh Sait için şöyle demektedir;

"Biraderiazamım Şeyh Sait'in öcünü alacağım dedim aldım"

Peki ölümünden sorumlu tuttuğu kimdi?

Mustafa Kemal?

Mustafa Kemal hem ilaçlanarak hem de Veda filminde olduğu gibi başına kurşun sıkarak değil,10. Kasım 1938'de İsmet İnönü darbesi ile Dolmabahçe sarayına giren darbecilerin başında bulunan İsmet paşa nezaretindeki subaylarca, belki onun tarafından, başına kurşun sıkılarak öldürülmüştür inancı bende iyice yer etmiştir.

İsmet paşa'nın 12.Mayıs 1939'da İngiltere Kredi antlaşmasını takiben1950'de NATO'ya üyelik müracaatı,DP iktidarı ile Said-i Kürdi ve diğer isyancıları serbest bırakan yasaların çıkartılması her şekilde intikamı değil midir.?

1950'de başlatılan "Yeni Kemalizm" anlayışı ile İngiltere ve ABD mandalığını benimseyen Kemalizm ise Kemalizm'ın de mandalaştırılması değil midir?

Önce İnsan M.Kemal, ardından onun Kemalizmi katledildi.

Önce insan Mustafa Kemal öldürüldü ardından da ideolojisi olan Kemalizm öldürüldü.

Sizce Deliüzzaman-ı Said-i Kürdi, Şeyh Sait'in intikamını pek de güzel almamış mıdır?

Deliüzzaman-Zamanının delisi,işbirlikçisi.

Deliüzzaman'ın esaret anılarına döndüğümüzde, Rusya'da özellikle Türk ve Müslüman halklarla konuşur onları devrimci Leninistlerin safına değilde İngiliz+Çarlık yanlısı olmaya iknaya çalıştığı, bunda da Bitlis'in savunmasında "esir düşmesinin,Osmanlı Müslümanı olmasının etkisi büyüktür.

1917 devriminin ardından Sait, Polonya üzerinden serbest bırakılır ve İngilizlerin yardımıyla Türkiye'ye gelir. Ektiği tohumlar yüzünden Sosyalistlere cephe alan Müslüman Türkler, özellikle Kırım Türklerinin II.Dünya savaşı sırasında Almanları desteklemeleri yüzünden de Stalin tarafından Sibirya'ya sürülmeleriyle sonuçlanır. Milyonlarca Türk ve Müslüman "Karşı Devrimcilikle" suçlanarak katledilir. Bu Türk ve Müslüman kıyımının da sorumlusu Deliüzzaman-ı Said-i Kürdi'dir.

Osmanlının teslim olmasından Cumhuriyetin ilanına ve oradan Atatürk'ün ölümüne,1970'lerde başlayan sağ sol olaylarından günümüzdeki bölücü örgütün kurulmasına palazlanmasına her ihanet olayında buralarda eğitilip gönderilen işbirlikçi ajanlar çok yıkıcı roller oynamışlardır.

Sevr Haritası-Sarı Türklere bırakılan bölge,Mavi Ermenistan,Lacivert Yunanistan,Mor Fransa,Kırmızı İngiliz-Boğazlar Uluslararası kontrol bölgesi,diğer çizgili yerler de renklerine göre ülkelerin kontrol bölgeleri.Ayrıca Adana'da Klikya, Urfa'da da Edesa Ermeni Krallıkları  kurulması için isyanlar da işgalcilerin destekleri altında sürdürülmektedir.Sarı Kırmızı çizgili İngiliz kontrol bölgesi de Kürdistan olarak düşünülmektedir.İhanetin nedeni bu haritadır.

Said-i Nursi'den Fethullah Gülen'e Adnan Menderes'ten AKP'ye kadar özellikle 1950den itibaren devleti ele geçiren Mason Kürt- Süryani, Ermeni İslam'ı olan Nurculuk ve Fethullahçılığın hem ülkemizde hem de "Arap Baharı" adı verilen Mason İslam hareketlerinin temelinde de bunlarla işbirliği içinde olan Semitik Arapları (Grek-Yahudi-Bedevi harmanı) Harran,Babil-Bağdat,Basra,Kuveyt, Bahreyn,Dakar, Birleşik Arap Emirlikleri ve Necd'li Vehhabi  Suud ve El Halife ailelerini ve akrabalarını görmekteyiz.

İşte Osmanlı'nın yıkılmasından Kore'de,Somali'de,Libya'da ve son olarak Suriye üzerine yapılacak Haçlı Seferlerinde Türk Ordusunu Haçlı Ordusu haline getiren  ihanet yapılanması budur.

Bu yapılanma İngiliz İskoç Mason Locası merkezli Mısır'da Molla Efgani, İran'da Bahaullah Mazenderani, Hindistan'da Moğol Ahmed-i Kadıyani dinlerinden İngiliz rahip Ajanı Mr. Frew, Hamper, Lawrence gibi iyi yetiştirilmiş ajanlarca üretilmiş Kürt İslam'ı olan Nurcular ve bağımlıları siyasetin köktendinci "SAĞ-sağcı" tarafını oluşturur.

Osmanlı'nın Balkanlarda ve Kafkaslarda elden çıkmasına neden olmuş,dönme dedelerinden kalma işbirlikçiliklerini sürdüren ve göçmen olarak bilinen,kendilerinini,Balkan Alevileri, Alevi Kürtler olarak tanıtan Gnostik Ermeniler,şeytana tapan Bogomil Bulgarlar,Üniteryan Hırsitiyanlar ile Sabetayist Yahudiler, Nasyonal Sosyalist=Faşist Yezidi Kürtler de İttihat Terakki kökenli Moskova Mason Locasına bağlı Mason yapılanma da "SOL-solcu" siyasi kanadı oluşturdular.

Cumhuriyet döneminde Türkiye'nin İngiliz mandası haline getirilmesini takip eden soğuk savaş yıllarında Amerika'nın kuklası olmamıza tepki gösteren SSCB'nin Müslüman ve Türklere uyguladığı baskı yüzünden yapılan göçlerde,göçmenlerin aralarına karışarak yurdumuza giren bu işbirlikçiler,sinsice aldıkları desteklerle devleti ele geçirip palazlanmışlardır.

Bizim Ünlü Masonlarımız!!!

Dünün Osmanlısının Vatikan-Fener-Moskova bağlantılı işbirlikçi hainleri günümüzün Mason,Yezit,Haham imamları sözde solcu Che Guveraları oldular.

12.Mayıs.1950'de İngiltere- Türkiye Kredi Antlaşması ile İngiliz mandası haline getirilen devletimiz, teslimiyeti yapan İsmet paşa bile Emperyalist devletlerce tehlikeli görüldüğünden "Dörtlü Takrir" dümeni ile CHP'den istifa ettirilen, Tatar devleti kurmak isteyen, bu yüzden Yunan işgalinde Yunan askerlerine istihbarat taşıyan, hizmetlerini yapan Kırım Tatarlarından olan Adnan Menderes, Celal Bayar ve iki arkadaşlarının idaresinde kurdurulan Demokrat Partiye gereksinim duymuşlar ve Cumhuriyet tarihi boyunca bu parti ve türevlerini iktidara getirmişlerdir.

Adnan Menderes

Adnan Menderes'in,1955'de, küresel sermayenin Mason ağababası Rockefeller'in ABD hükümetine önerisiyle "Türkler köklü bir imparatorluk geçmişine sahiptir. Onlara nakdi yani nakit kredi vermeyi sürdürürsek gelişirler ve rakip olurlar. Bu yüzden onlara ayni yani mal şeklinde kredi verelim" önerisi yüzünden kesilen krediler sayesinde bütün projeleri yarım kalmıştır.

Mason Menderes ile Deliüzzaman ve kuryeleri

1958'lere gelindiğinde ABD Almanya'ya verdiği 150. milyon ABD Doları krediyi Türkiye'ye yönlendirdiyse de , hükümetin ihtiyacı olan en az 270.000.000ABD Dolarıdır. Bu yüzden SSCB'ye İş Bankası hisselerinin yarısı satmayı önermiş ve Ağustos 1960 tarihine randevu almıştı.

Menderes'in SSCB saflarına geçmesi demek NATO'nun güney kanadının yara alması-çökmesi demekti. ABD buna izin vermedi ve SSCB gezisine sayılı günler kala, Menderes iktidarı zamanında kurduğu Derin NATO terör örgütüne yaptırdığı darbe ile onu idam ettirdi. Pakistan'da Z.Ali Butto, Yunanistanda dede George Papandreu aynı dönemlerin benzer kurbanlarındandır.Başkaları da vardır.

ABD halen bu şekilde kredi vermeyi sürdürmekte olup,ordumuzun sahip olduğu silah,araç,gereç,donanım bütünüyle ABD Ordusu zimmetinde olup, NATO hizmetinde kullanılmak üzere Türkiye'ye teslim edilmiş olarak kayıtlarda yer almaktadır.

Bitlis'li Ermeni olan İsmet İnönü ile Bitlis'li Yezid mi Ermeni mi Yahudi mi olduğu belli olmayan İngiliz işbirlikçisi, 1952'de Zehra adlı saçmalığı yüzünden Vatikan'dan ödül almış Said-i Kürdi Deliüzzaman bu devleti parçalayacak olan Bitlis Makasının bıçakları olmuşlardır.

Bitlis Makası

Tam içinde bulunduğumuz bu gün TBMM'deki siyaset yapılanmasına baktığımızda,"dedesinin 1917'de Adana'daki zalim bir valiye savaşırken öldüğünü söyleyen,ama araştırıldığında,1917'de Cemal paşanın Süveyş Kanal yenilgisini takiben Kudüs'e giren, 1918'de de Suriye ve güney Doğu illerimizi ele geçiren,30 Ekim.1918 Mondros teslimiyet antlaşmasından sonra da  Fransız,İngiliz orduları,1099 I.Haçlı seferinden sonra Haçlı Ordularının Urfa'da EDESA, Adana'da Klikya Ermeni Devletlerini yeniden  kurmak için, Ermeni çetecilere Fransız asker  üniforması giydirerek silahlandırıp isyana teşvik etmişlerdir. 

1099-1135 arasındaki I.ve II.Haçlı Seferlerinde
Kurulan Klikya ve Edesa Ermeni Devletleri

Adana ve çevresinde bu isyancılara karşı savaşan Osmanlı askerine kumanda eden bu vatansever Osmanlı Valisine "Zalim" diyen, dedesinin haksızlığa dayanamadığı için (!),aslında Rus Çarının emri ile Batum'lardan ona karşı savaşa gitmiş  ve öldürülmüş işbirlikçi olduğu anlaşılan,Batum'lu  başbakan (Önce Rize'ye sonra İstanbul'a gelirler.) RE.T.E'nin AKP'si Yezit Kürtler,Yezit- Hristiyan Süryaniler, Gregoryen dönme Ermeniler ile Yahudi sermaye ülkemizin ABD'ci sağını temsil etmektedir.

CHP'de gene Dersim İsyancıları,bölücü terör örgütü PKK'nın resmi temsilcisi BDP ile MHP'de gene bir Adanalı parti liderini görmek sizce tuhaf değil midir?

Bunca yıldır kökenleri Marmara, Ege, Akdeniz ve İç Anadolu'ya dayanan milletin bağrına basacağı bir siyasi önder ne yerli dönme ne de yabancı sömürgeciler tarafından halka hiç pompalanmamıştır.

Buralardan adam mı çıkmaz yoksa sömürgeciler ve işbirlikçileri mi tercih etmez?

Bence ikincisi geçerlidir.

Atatürk'ten bu yana siyasi önderlerin hepsinin doğulu,Güneyli, Kuzeyli dönme,göçmen ve işbirlikçilerden seçilmesi sizce tuhaf değil midir?

Demirel Arnavut'tur.Deniz Baykal da Yahudi Kırım-Hazar Tatarı'dır. İkisi de göçmendirler. Bahçeli Osmaniye'li, Fetoşçu kökenleri yüzünden şüphelensem de Türk olduğu kanısındayım.Yani sömürgeciler "yerli Türk veya 1876-1878 Balkan göçmenleri olan Evlad-ı Fatihanları" sevmezler.

Derdimiz "Irkçılık,kafatasçılık" değil ülkemizi ve Ortadoğu'yu haçlılara satan işbirlikçileri sergilemektir. Bu işbirlikçilerin anlaşılıp tanınabilmesi için tarihi,başımızdakilerin de tarihini bilmek gerekir. Tarihe baktığımızda bırakın işbirlikçi iktidarları,en azılı muhaliflerinin bile hep aynı kökenden,inançtan insanların devleti idaresinin başında olduklarını görmek sizce tuhaf değil mi?

Bir de siz araştırınız!

Ama haçlı seferine çanak tutan siyasetçilere muhalefet hareketine katılmaktan da geri durmayınız!

Kimseye de "Sen şusun" demeyiniz!

Sadece biliniz!

Silivri'de Amerikan Güneşine karşı işemekten yargısız mahkum edilmiş, olmamış darbenin suçluları arasında bile bunlarla aynı köken bağları olanlar başı çekmektedir. Hangisi gerçek vatansever hangisi vatanseverleri satan işbirlikçi ajan belli değildir. Umarım hepsi vatanseverdir.İnanmak istediğim de budur.

Mason küresel sermayenin hazırladığı "çok bilinmeyenli denklemler tiyatrosunun" anlaşılmasının güçlüğü tarihimizi öğrendikçe kolaylaşacaktır.

Bu belge işte bunca ihanet ve işbirlikçiliklerin kökenlerini ispata yarayan büyük bir önem taşıdığından kıymetlidir. O yüzden dilimize çevirmeyi,yayınlamayı uygun buldum.

Saygılarımla!

Keykubat

NOT; Gürcistan Batum 'dan Rize Potomya'ya  oradan Kasımpaşa'ya göçen Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın "Zalim Osmanlı Valisine direnen dedesini anlatması ile dedeleri hakkında o kadar çok yazıldı ki ben Başbakanın kendi telaffuz ettiği Adana bağlantısını benimsemiş olduğumdan bu konuya vurgu yapıyorum.

İster Gürcü,ister Süryani ister Oset olsun,ister Kars'ta ister Adana'da öldürülmüş olsun ama soyunun Türk olmadığı,isyancı olduğu kesinleşti.İster Osmanlı ister Ermeni-Gürcü,Süryani yanlısı olsun.

Başbakan adama Ermeni isyanında işbirliği yapmış dedenin torunu denir mi hiç?

Bu kadar bilgi karmaşası ve şüphe yaratılırsa,şüpheler gerçekleşiyorsa ,tespitlere uyuyorsa deniyor işte.

 Sıradan biri veya geçmişteki düzen partilerinden birisinin başı tarzında birisi olsa umurumda bile olmazdı. O da her şeye rağmen bir memur bir iş üstlenmiş yiyiyor içiyor,çalışıyor, bir yerlere hesap veriyor.Umarım tespit ettiğimiz karakterlerden değildir de,bir sürpriz olur da, bakın ülkemde herkes bana düşman oldu, soyumun emniyeti bile tehlike içinde, ben bu oyunu bırakıyorum gibi bir şeyler yapar da bir şeyleri durdurur da her şeyi unutulur.

Şehitler her gün artıyor,terör bitmiyor

Bu kadar açılımın ardından, Güneysu yerine Potomya dense n'olur demesinden Sümela, Akdamar kiliselerini, apartman kiliselerini ibadete açmaktan, patrikhane mallarının iadesine,terörü durdurmasından Müslüman ülkelerin işgaline ordu göndermesine kadar yaptığı işler onu benim tespitlerime oturtmaktadır.

Şu gerçek ki,Haçlı Seferlerinin bunca işbirlikçisi varken de bu seferlerin de durma ihtimalini hiç göremiyorum. RE.T.E gider işbirlikçinin başkası gelir, getirilir.Bu yüzden yazıyorum.

1978-79'da Kenan Evren benzeri operasyonla Kurmay başkanı yapılan
ABD onaylı,II.Kenan Evren  Necdet Özel Paşa.
Umarım hayırlı olur  (!)

N'apçaz yani demeyin sizde bir çözüm üretin ama akıllıca olsun!

Saygılar-Keykubat

2011-2012 Lise İnkılâp Tarihi derslerine Pontus İsyanları Atatürk'ün tanıtım ünitesinin ardından başlatılmış.Şöyle bir de Pontus isyan bölgesi haritası çizilmiş.

Yani Geçmişin acıları temizlenirken Pontus'ta kusur kalmayacak!

İ.Ö.89 Pontus ve Ermenistan Haritaları.

Ey Türk Milleti soyun mu kurudu azınlığa mı düştün?

Nerdesin?

Tacı Haine Giydiren Milletin Kanı Dinmez.

The Yezidi Kurds and Assyrians of Georgia ;

(Gürcistan’ın Yezidi Kürtleri ve Süryanileri)

The Problem of Diasporas and Integration into Contemporary Society

Iraklii Chikhladze

Executive Director,

International Eurokavkazasia Association

Tbilisi, Georgia

Executive Director, Profile Journal

Tbilisi, Georgia

Journal of the Central Asia & the Caucasus (3 /21, 2003)

Center for Social and Political Studies

www.ca-c.org

Sweden

Makalede,Süryanilerin,13 Süryani papazın Urfa’da bulunan Edessa Krallığından Gürcistan’a ilk gelişlerinin İ.S.6.yy’a dayandığını ve bu rahiplerin “13 Süryani aziz” olarak bilindiğini yazılıyor.

Yezidi Kürtlerin ise Çar III.Gregory zamanında 12.yy.ortalarında,Horasan’dan Mezopotamya ve Kafkaslara-Ermenistan’a  göçlerinin başladığı dönemlerde olduğu anlatılıyor.Gürcü Çarına hizmet etmeye başlayan Yezidi Kürtlerden,Hıristiyan bir aile tarafından evlatlık alınarak yetiştirilmiş  Ivo ve Zaa adlı kardeşlerin Kraliçe Tamara dönemindeYoani ve Zekeriya Mıkarrgzeli adlarını alarak,Çarın yakın korumasında ve askeri komutan olarak ün kazandıkları yazılı.

15.yy’da İstanbul’un düşmesi ile Bizans’ın sona ermesini takiben,İran ve Osmanlı imparatorluklarının kafkaslar ve Ortadoğu’da hakimiyet için aralrında savaştıkları dönemde,Gürcistan’ın 300 yıl Hıreistiyan bir devlet olarak bağımsızlığını koruduğu,Yezidi ve Süryanilerin ise eyaletliklerini kaybederek aralarında düşmanlıkların çıkmasına sebep olmuşlar.

1760’larda,Süryaniler ve Kürtlerin,Doğu Suryani Kilisesi Mar Avraam’ın patriği aracılığıyla

Yezidi Kürtler ile Süryaniler arasında yakın bağlar kurulması için Gürcü Çarı II.Irakli’den yardım istemişlerdir.25 Eylül 1768’de  Osmanlı’nın Rusya’ya açtığı savaş ile beklenen zaman da gelmişti.Irakli II’le uzun müzakereler yürüten Rusya,Türkiye’ye karşı Gürcüleri savaşa sokmaya ikna etmişti. Bu ikna Gürcü heyetinden Artemii Andronikashvili’nin elinden

”Opısane sosednikg s Gruziey starn i narodov” (Gürcistan’a Bitişik Halklar ve Ülkeler” başlıklı, Konr Nikita Panin’in  aldığı talimatlar sayesinde olmuştu.

Belge,Yezidi Kürtlere ve Süryanilere geniş yer vermiş,Çar Irakli’nın savaşta ,Osmanlı ve İran arasındaki dağlarda ve yaylalarda yaşayan sayıları milyonları bulan ve savaş tecrübesine sahip bu Hıristiyanlardan oluşan azınlıkların  merkezi rol oynayabileceklerine inanmasını sağlamıştı.Belgeye göre, Çar Irakli, rahiplerini,keşişlerini,piskoposlarını,prenslerini  göndermeye başlayan bu halkarın,askeri ustalıklarına işaret ediyordu.

1770 Nisanında Rusya ile yapılan antlaşmaya göre,Irakli Akhaltsikhe’ye (Ahıska) birlikleri sevk etmişti.Aynı anda da Süryani piskopos İsaiyah da Tiflis’i terk etmişti.Yezidi Kürt önderi Çoban Ağa ile Süryani önderi Simon’e önceden verdikleri sözler uyarınca,Çar Irakli yanında,ortak düşmanları Türkiye’ye karşı savaşa girmelerini bildiren mektubu taşıyordu.Bu plan,Rus Generali Totleben-Irakli’nın müttefikliğine rağmen birliklerini,ihanet anlamına gelen  Kartlı’ya çevirmesi yüzünden başarısız kaldı.

Eylül 1770’de Çar Irakli mektubuna yanıt aldı.Süryani Katolik Kilisesinden Simon,1770 Temmuzunda yazdığı mektubunda ;”İsa’ya yardımları için teşekkür ederiz,istediğiniz anda 20.000 kişilik ordu emrinize hazırdır.Lütfen,Osmanlı Türklerinden korkmamamız için cesaretlendirici bir yazı gönderiniz.Bize yaklaştığınızda birbirimiz daha iyi görebiliriz.Vakarla size hizmet edebileceğimiz günleri görmeyi hepimiz istiyoruz.”

Süryani piskopos İsaiah,”Yezidi Kürt önderlerine mektubunuzu göstermek için Müslüman Kürdistan’a gittim,sevindiler,mektubunuzu ellerine aldılar,sadık naçiz hizmekarlarınız olduklarını söylediler.Zaferleriniz için dua ettiklerini ve onlara Koşaba Hisarını vermenizi istediklerini bildirdiler.Onlara hisarı veriniz ve size hep birlikte katılacaklar,sürülere ihtiyaçları yoktur.Sadece bu iyiyliğinizi istiyorlar.Söyleyebileceğim budur.Hepsi iyi savaşçılardır ve önderlerini Çoban ağa gibi biliniz.” diye yazıyordu.

Çoban ağa kendisinin onayladığı bu mektubunda,Çar’a ”Biz Mahmudi Yezidileri,sizlere güvenebileceğimiz,güvenliğimizin sizler tarafından sağlanacğını temin eden bir emirname yayınlamanızı bahşetmenizi istiyoruz.Allah bilir,size bağlandığımızı size geldiğimizde nasıl sizlere hizmet edeceğimizi göreceksiniz.” Diyordu.

Akhaltsikhe (Ahıska) harekatı başarıyla sonuçlanınca Gürcü Çarı bölgenin Süryan ve Tezidi Kürtlerine bölgenin coğrafi yapısının değiştiği gerekçesiyle birleşmelerini bildirmek için yaklaşım gösterdi.Şüphe yok ki Çarın desteği olmaksızın Süryani ve Kürtlerin Türkiye’ye karşı savaşmak için harekete hazırlıkları olamazdı.

General Totleben’in ihaneti Çarı planını değiştirmeye zorlamıştı.Gürcü Çarı,Süryani ve Kürtlerin sadece Türkiye’ye karşı Çarın yanında yer almalarını değil,Ortadoğu’dan Gürcistan’a doğru harekata başlamalarını da istiyordu.Dört bin Kürt ailesinin Kakheti’ye (Azerbaycan Sınırında bir eyalet) yerleştirildiklerine dair bilgiler vardır.

Bu dönem,Gürcistan’da muhtelif düzineler halinde Süryani ailelerinin ortaya çıktığı dönemdir.Osmanlı imparatorluğu ve  ve İran’dan gelenler Mukhrani bölgesine (Azerbaycan Sınırı) yerleştirilmişlerdi.

Rusya 1828’de İran ile Türkçmençay Antlaşmasını imzaladığında,İran’lı Süryani ve Kürtler Gürcistan’da kiraladıkları yerlere gelmeye fırsat bulmuşlardı.19.yy.ın ikinci yarısında sayıları büyük rakamlara ulaşmıştı.Diğer büyük Yezidi göçmen dalgası 1915-1917 döneminde ortaya çıkmıştı.

Türkiye’den hayatlarını kurtarmak için kaçmışlardı.Belgelere göre,sadece Türklerin değil Müslüman Kürtlerin de Yezidilere karşı oldukları bilinmektedir.

Yezidi tarihçiler,sadece bir günde 56.000 Yezidi Kürtünün Aras Nehrinde Müslüman Kürtlerin elleriyle öldürüldüklerini yazmaktadırlar.

50.000 kadar Süryani de benzer bir kaderden kurtulmak içi Ermenistan’a gelmişlerdi.

20.yy.da Yezidi Gürcistan’daki Kürtlerinin rönesansları geriye gitmeye başlamıştı.

1915-17 dönemlerinde büyük kalabalıklar halinde Gürcistan’a göçen Süryani ve Yezidi Kürtleri ,özellikle Yezidi Kürtlerin dediklerine göre 1960-80 arası onların en iyi çağlarıydı. Tiyatroları,dramaları,radyoları,Kürt dilinde haftalık yayınları,profesörleri,akademisyenleri, artistleri,sanatçıları,sporcuları,partilerde boy gösterenleri vardı.

Ne zaman Sovyet dönemi sona erip Gürcistan bağımsızlığını kazandı ki,sayıları birden azalmaya başladı.

1989 nüfus sayımına göre 35.000 olan sayıları bu gün bazı Kürt derneklerinin ve kuruluşlarının bildirdiğine göre “6” binden fazla değildir.Göç eden Kürtlerin oranı kıyaslanan bütün diğer diyasporalardan fazladır.

1990’larda,Kürt dilindeki tiyatroları, radyoları,dans grupları kapandı,durdu.Diyaspora şöyle diyordu;”Basitçe,göçe zorlandık.

1990 önces Milliyetçilik krizlerinin olmanaında da göçe zorlandık.Aklıma gelmişken, Gamzakurdiya,dünyada bir tek Kürt Drama Tiyatrosunun ülkesinde olduğundan gurur duyduğunu söylerdi.Ancak eşitlik ve demokrasi vaazları veren Şevardnadze zamanında o da kapanmıştır.”

Kürtlerin çoğunluğu küçük köylerde,şehirlerde ve başkentte yaşayanlar ya ülkeyi terk etmişler ya da Tiflis’e göçmüşlerdir.

Tiflis’te dört okulda test kitapları ve yardımcı eğitim kitapları yanında çocuklara Kürt dili konuşma dili olarak öğretilmektedir.Sovyet dönemlerinde olduğu gibi bu gün de Kürt nüfusunun çoğunluğu Yezidi Kürtlerden oluşmaktadır.

1937-1946 dönemlerinde Ahıska Türkleri ile birlikte bütün Müslüman Kürtler de  Samstkhe-Javekheti Batum ve Acarya bölgesinden Müslüman Kürtler de sürülmüşlerdir.

Günümüz Yezidi Kürtleri,tek ana sorunlarının bir tapınak eksikliği olduğunu söylemektedirler. Onlar,dünyanın en genç dinlerinden birisi olan Yezidizm’in takipçileridirler.

Gürcistan’da asla bir tapınağa sahip olmamışlardır.2002’de yaptıkları bir tapınak planı için seçilen arazinin fiyatını ödeyemediklerinden dolayı tapınak yapamadılar.Bu gün bundan bahseden kimse yoktur.

Makale bundan sonra da Yezidi örgütlenmeleri ve diğer konulşar hakkında bilgi vermeyi sürdürmektedir.Ben bu kadarını meramım için yeterli buldum.

Tercüme eden; 

Blog yazarı Alaeddin Yavuz/Keykubat/adilyargic

http://www.ca-c.org/journal/eng-03-2003/23.chiprimen.shtml

Gürcistan Haritası


Yaklaşık Bir Yıl sonra

Yaptığım tespitleri zaman harfiyen doğrulamaktadır.
Resim 24 Haziran 2012'de eklendi.

Raporun Orjinal İngilizce Metni

Iraklii CHIKHLADZE

The Yezidi Kurds and Assyrians of Georgia

The Problem of Diasporas and Integration into Contemporary Society

Iraklii Chikhladze

Executive Director,

International Eurokavkazasia Association

Tbilisi, Georgia

Giga Chikhladze

Executive Director, Profile Journal

Tbilisi, Georgia

Journal of the Central Asia & the Caucasus (3 /21, 2003)

Center for Social and Political Studies

www.ca-c.org

Sweden

We have deliberately selected the Assyrians and the Yezidi Kurds from among numerous

ethnic minorities living in Georgia as a subject of this article because both have no

independent national-autonomous entities except their autonomies in the north and

northeast of Iraq. This shows that the diasporas cannot communicate with their historical

homeland at the state level. At the same time, the expected state structure of postwar Iraq

may greatly affect the life of the Kurdish and Assyrian communities in Georgia that share

some of the problems with other ethnic minorities and have specific concerns of their

own. There are indications that these communities have stepped up their activeness partly

in response to the Georgian domestic problems and partly because of the coming

geopolitical changes in the Middle East. The Southern Caucasus has been serving as

home to the majority of the Kurds and Assyrians since the early 20th century when their

ancestors fled Turkey.

Today their diasporas may gain more weight in the context of possible geopolitical

changes that are expected soon.

Survey of History

Assyrians in Georgia were first mentioned in the 6th century A.D. It was at that time that

13 Assyrian monks from the city of Urhai (Edessa, Mesopotamia) came to Georgia.

History knows them as 13 saint Assyrian fathers. Later scholars likened their contribution

to the enlightenment of the newly Christianized Georgia to what Saint Nino had done to

convert the pagans. The monasteries and churches they founded are still standing.

The Yezidi Kurds probably came to Georgia during the reign of czar Georgy III (second

half of the 12th century) when one of the Kurdish tribes had to leave Mesopotamia and

settle in Armenia.

Later some of them started serving the Georgian czar. It is known for a fact that two

Yezidi Kurds, brothers Ivo and Zaa adopted Christianity and new names: Ioane and

Zakharia Mkhargrdzeli. Later they earned great fame as military leaders and personal

bodyguards of Queen Tamar (late 12th-early 13th century).

When the Byzantine Empire had fallen Turkey tried several times to spread its influence

to its neighbors.

For 300 years, starting with the late 15th century Persia and the Ottoman Empire were

waging wars for the domination over the Caucasus and the Middle East. The Assyrians

and Yezidi Kurds who by that time had lost their statehoods were the first to be caught in

the hostilities. Georgia also had to fight for its independence against Turkey and defended

it.

Georgia remained a free and non-Muslim state that attracted its neighbors living under

Turks. According to historical documents in the 1760s Assyrians and Kurds asked the

Georgian czar Irakly II for help—he had already been engaged in a secret correspondence

with the Patriarch of the Assyrian Church of the East Mar Avraam and wanted closer ties

with the Assyrians and Yezidi Kurds. The right moment came on 25 September, 1768

when the Ottoman Empire declared a war on Russia.

After long negotiations Russia convinced Irakly II to enter a war against Turkey. It was

on his instruction that Opisanie sosednikh s Gruziey stran i narodov (Description of

Lands and Peoples Adjacent to Georgia) was drawn for Count Nikita Panin who received

it from Georgian envoy Artemii Andronikashvili.

The document gave much space to Kurds and Assyrians who, Irakly expected, could play

a certain role in the war. It said, in particular: “The Assyrians who are living between

Persia and the Ottoman Turks and who are numerous and own mountains and valleys are

all Christians; there are several millions of them and they have military experience. It is

for a year now that they have been sending clerics, priests and bishops, and princes with

requests to be allowed to move to our country.” The document says less about the Kurds

yet Irakly specially pointed to their military skills.

In April 1770, according to his understanding with Russia, Irakly II sent his troops

toward Akhaltsikhe.

Simultaneously Assyrian Bishop Isaiah left Tbilisi. He was carrying letters to Assyrian

Catholicos Simon and Kurdish leader Choban-aga in which the Georgian czar invited

them to fight together against their common enemy, Turkey, and promised his all-round

support. These plans failed because Russian General Totleben, Irakly’s ally, changed his

mind and turned his detachment back to Kartli that amounted to a betrayal.

In September 1770, the Georgian czar got replies to his letters. Assyrian Catholicos

Simon wrote in a letter dated July 1770: “We all thank Jesus Christ for your benevolence

to us… An army of 20 thousand will be at your disposal… Please, send us a grant charter

that would encourage us and allow us not to be afraid of the Ottoman Turks. Approach us

so that we can see each other better. After that we shall be prepared to die for your

happiness… We all hope to see the time when we can serve you with dignity.” Assyrian

Bishop Isaiah wrote: “I went to Islamic Kurdistan to meet the Yezidi leaders and show

them your letter.

They were very happy, placed the letter on their heads and became your humble servants.

They are praying for your victory and ask you to give them the fortress of Khoshaba.

Give them the fortress so that they can gather together there; they do not need cattle.

They ask you for this favor—this is what I can tell you.

They are all good warriors and recognize Choban-aga as their leader.”

Choban-aga himself confirmed this in a letter to the czar, in which he said: “We the

Mahmud Yezidis ask you for a grant charter so that we can come to you safely, so that

we become assured of our safety.

God knows that when we come and bow to you, you will see that we know how to

serve.”1

Had the Akhaltsikhe operation been successful and had the Georgian czar approached the

lands of the Kurds and Assyrians their unification could well have changed the

geopolitical situation in the region. There is no doubt that both the Kurds and Assyrians

were prepared to move against Turkey if supported by Irakly II. It was General

Totleben’s betrayal that forced the Georgian czar to change his plans.

The Georgian czar not only wanted to side with the Kurds and Assyrians in his struggle

against Turkey but also wanted to move them from the Middle East to Georgia. There is

information that about four thousand Kurdish families did arrive and settled in Kakheti

(eastern Georgia).

It was at the same time that the first Assyrian community of several dozen families

appeared in Georgia. They arrived in Mukhrani (Mtskheta District) from Iran and

Ottoman Empire.

When Russia signed a Turkmanchai Peace Treaty with Iran in 1828 Iranian Assyrians

and Kurds got an opportunity to come to Georgia as hired hands. In the latter half of the

19th century they started arriving in great numbers. Another great wave of Yezidi

immigrants occurred even later, in 1915-1917.

They fled Turkey to save their lives. There is information that not only Turks but also

Muslim Kurds were also against the Yezidi Kurds. Yezidi historians believe that in one

day 56 thou of their compatriots died at the hands of Muslim Kurds at the River Arax.

About 50 thou Assyrians came to Georgia and Armenia to avoid a similar sad fate in

Turkey.

Yezidi Kurds in Georgia in the 20th Century: From Their Renaissance Back to Decline?

Yezidi Kurds and Assyrians arrived in Georgia in great numbers in 1915-1917.

According to what they say themselves the 1960s-1980s were the best time for Yezidi

Kurds: they received their own drama theater (the only in the world) and a folk dance

group; days of Kurdish culture became a regular feature while the radio ran weekly

broadcasts in the Kurdish language. “It was at that time that Kurdish intelligentsia

appeared:”2 there were professors and academics, artists and actors, sportsmen and party

functionaries among them.

When Georgia became independent the number of Kurds in it began to reduce: there were

about 35 thou of them according to the population census of 1989; today, according to

various Kurdish organizations (their figures are very close) there are not more than six

thou. The share of emigrating Kurds is the highest compared to all other diasporas.

Early in the 1990s the theater and the dance group were closed down while the radio

stopped its broadcasts in Kurdish. The diaspora has the following to say about the

situation: “We are simply forced to migrate. The majority left not during the nationalist

hysterics of the early 1990s but during Shevardnadze’s time. By the way, Gamzakhurdia

said many times that he was proud of the fact that the only Kurdish drama theater in the

world worked in his republic. Under Shevardnadze who preaches democracy and equality

the theater was closed down.”3

Before that the majority of the Kurds were urban dwellers and lived in the capital and

other large cities yet in Kakheti there were several predominantly Kurdish villages.

Today, they stand empty or received new migrants. Those who used to live there either

left the country or moved to Tbilisi. It is interesting to note that in the capital Kurds form

compact communities mainly in the outskirts where the flats are much cheaper than in the

center. The majority is engaged in hard manual labor.

The Kurdish language is taught in four schools in Tbilisi that lack curricular, textbooks

and teaching aids. The children are taught mainly the spoken tongue.

Today, like in Soviet times, the Kurdish population of Georgia is mainly Yezidic. In

1937-1946 nearly all Muslim Kurds were deported from Samtskhe-Javakheti together

with Meskhetian Turks; the same fate befell the Muslim Kurds from Batumi and

Adzharia in general.

Today, the Yezidi Kurds believe that lack of a temple is one of their main problems. They

are the followers of Yezidism, one of the earliest religions in the world yet they have

never had a temple in Georgia. In 2002, there were plans to build one yet the leaders of

the community could not pay for the land on which the temple was expected to stand the

price that was asked. Today, there is no talk about this project.

The Organizations of Yezidi Kurds

In 1988, the Yezidi Kurds formed an organization called Runai that existed from 1988 to

1998. Later they set up a Society of the Kurdish Citizens of Georgia that became a Union

of the Yezidis of Georgia in 1998. By early 2002 the country had several Kurdish

(Yezidic) structures. According to Chairman of the Union of the Yezidis of Georgia

Rostom Atashov, the majority did nothing to protect the interests of the Yezidis.4 He has

said: “They are much more concerned with their personal interests. Certain politicians

profit from the continued existence of these organizations because they can use them at

opportune moments.” The majority of the Kurdish diaspora is convinced that today only

the Union of the Yezidis and the International Foundation for Protecting the Rights and

the Religious-Cultural Heritage of the Kurds (registered in May 2001) are the only

efficient structures.

In 2003, the Union of the Yezidis with the support of the New Right Party started

publishing a Russian-language newspaper. The first Kurdish newspaper Glavezh (The

Morning Star) is published irregularly.

Ethnic Self-Awareness: Activization under Pressure

The largest number of Kurds and Yezidis are living in Turkey, Iran, Iraq, Syria, Lebanon,

and Germany.

On the former Soviet territory they are concentrated in Russia, Georgia, Azerbaijan, and

Armenia.

They are mainly Muslims, the smaller part of them follow Yezidism. All clashes that

happened between them in the past were triggered by religious contradictions. In the

Soviet Union there were no clashes because all religious and ethnic issues were carefully

avoided. This was a time of partial assimilation that was cut short in the early 1990s

when leaders of the first wave of national-liberation struggle headed by Gamsakhurdia

came to power in Georgia. Ethnic tension and ethnic conflicts became common. In

response the diasporas were forming their ethnic self-awareness at a fast pace. The Yezidi

Kurds were no exception.

Under Shevardnadze they started defending their rights—today this has become

especially clear. In the religious sphere the situation is less clear: though being aware of

their ethnic affiliation the Yezidis celebrate Christian Orthodox and Catholic Christmas

together with the rest of the country, as well as Georgian national holidays. This is an

eloquent fact: first, for many centuries the diaspora could not practice its religion in

Yezidi temples; second, all local national minorities appreciated Georgian tolerance,

evident at all periods except the last decade.

The community is not represented in the higher echelons of power yet Levan Gvindzhilia,

Chairman of the Georgian State Linguistic Chamber, says: “The Kurds are an inalienable

part of Georgian culture. I should say that many of their complaints and demands are not

justified. In a democratic state the authorities look after all population strata not only the

ethnic diasporas. Democracy cannot accept such division. Under the Georgian

Constitution each person has the right to profess any religion; all ethnic groups are equal

in Georgia. All people are living in equally difficult economic conditions. The

authorities should not be blamed for an absence of Kurds from the state structures. The

deputies are not elected because of their ethnic affiliation—they are expected to have

their voters and to know the Georgian language. It was only in the U.S.S.R. that they

compiled lists and quotas for the deputies: one milkmaid, two tea growers, three

Armenians, etc. In a democratic state that would spell violation of the laws and

Constitution.”5

Complete Integration of the Kurds (Yezidis) into Society—Is It Still Far Away?

It turned out that Georgian society is not ready to adequately respond to the desire of the

Yezidi Kurds to become its component part. Those of the members who tried to

consolidate the diaspora’s position in Georgian society found themselves in a conflict

with it. Here is a confirmation. At a conference held in October 2002 the Kurds voiced

their disapproval of the authorities. Several newspapers and journals published in Tbilisi

responded with highly subjective publications that accused those who spoke at the

conference of anti-Georgian feelings, separatism and extremism with no reason at all.

Some of them even carried articles entitled: “Georgian Ocalans,”6 “Is There a Threat of

Kurdish Separatism?”7 “Shevardnadze Is Fanning a Conflict Between the Kurds and the

Georgians,”8 “Kurds Are Threatening Georgians,”9 etc. The press treated negatively the

fact that the Kurds asked the authorities to pay attention to their needs. Such response

(even if of a small part of the media) testifies that today people as a whole are not

prepared to look at the diaspora as part of Georgian society.

The Kurdish and Yezidi communities interpreted these publications as an attempt of

certain political forces to provoke ethnic tension and to divide the diaspora. Some people

even said that it was an attempt to use the Kurdish issue against the president of Georgia:

“Kurds are a good target for such provocations because they are defenseless. Our

diaspora is poorly organized, politically indifferent and mainly poorly educated. Similar

attempts aimed at other diasporas are fraught with complications: there is Russia

behind the Russians, Armenia behind the Armenians, etc.”10

It seems that these publications were prompted by the fact that Georgian society is still

not ready to accept the Yezidi Kurds as its part. This however does not justify the

publications that infringe on the democratic rights and freedoms not only of the Kurds

and Yezidis but also all Georgian citizens irrespective of their ethnic origins.

The Assyrian Community

Few people know that there is a small namesake of one of the most powerful states of the

ancient world, Assyria, in Georgia. I mean the village of Asurety some fifty kilometers

away from Tbilisi. I do not know how it happened but I do know that the relations

between Georgia and Assyrians started several centuries ago.

According to the 1989 population census, there were 8,600 Assyrians in the republic, that

is, they were fewer than the Kurds. The Assyrian National Congress insists that there

were much more of them, up to 12 thousand. Half of them left Georgia in the 1990s;

today there are approximately six thousand. Like the Kurds they prefer to live in compact

groups; their villages are scattered across the republic.

The largest and the oldest of them is Dzveli Kanda (Mtskheta District) with 350 families

(about 1,500 people), 80 percent of them are Assyrians. In the village of Gardabani there

are 110 families (600 to 700 people). It is commonly believed there are 2,000-2,500

Assyrians living in Tbilisi where one of the compact settlements is found in the Kukia

locality (about 800 people). There are Assyrians in Kutaisi, Batumi, Senaki, Zugdidi, and

Zestafoni.

More About History

I have already written that Assyrians started arriving in Georgia in the latter half of the

19th century; they mainly settled in Tiflis and became Russian citizens. By the end of the

19th century there were over five thousands of them living in Georgia.

It was at that time that the Tiflis Assyrians received an Assyrian church, a school, and a

newspaper Modynkha (The East) in their tongue. In 1912, Assyrians acquired a drama

circle, the first in their history.

There was a theater troupe headed by public figure Freidun Aturaya that acted in the

Zubalov People’s Theater (now the Mardzhanishvili Theater). During World War I the

local Assyrian community organized a Committee in Tiflis aided by the government that

helped Assyrian refugees. At that time the Assyrians fled Turkey in great numbers; the

Assyrian National Council in exile also functioned in the Georgian capital while Dr.

Freidun Aturaya set up an Assyrian Socialist Party of the Transcaucasus, the first step

toward political organizations of the Assyrians of later times.

Under Bolsheviks the community published a newspaper Kokhva d Modynkha (The Star

of the East), ran all sorts of circles and three newly opened Assyrian schools in Tiflis.

The community flourished until 1937 when the greater part of intellectuals and the clergy

was repressed, the schools and newspaper closed down. There were attempts to transfer

the Assyrian written language to Latin script. Ten years later a wave of repressions

returned: Assyrians were deported to Siberia and Kazakhstan in huge numbers—many of

them came back only after the rehabilitation of 1954.

In 1956, an Assyrian public figure Angelina Grigoria created an Assyrian folk dance and

song ensemble, the first in the Soviet Union, and a Club of Lovers of Assyrian Literature.

In 1989, a Center of Assyrian Culture was set up that in 1992 became the Assyrian

National Congress of Georgia with a youth department, two groups of folk dance, and a

newspaper Aviuta (Harmony). In 1996, a mission of the Assyrian-Chaldean Catholic

Church appeared in Tbilisi.

The Assyrian Community Today

As distinct from other ethnic communities of Georgia the Assyrian community lost few

of its members during the years of independence. What is more, even those who left

home to make money in other countries did not sell their houses and preserved their

Georgian citizenship. Many of them do come back.

According to the Assyrian National Congress of Georgia, the larger part of those who had

gone to make money in the Krasnodar Territory and Moscow returned because of the

wave of chauvinistic sentiments in Russia (especially in the south and in Moscow). Some

of those who had emigrated to Germany also returned.

From the very beginning the migrants were mostly the Russian-speaking members (who

know next to nothing of Georgian) of the community because they had found it hard to

integrate into Georgian society in which the Russian language no longer plays the role it

used to play. Such people cannot find jobs and have to live in a certain limited linguistic

space. The Assyrians of Gardabani (Kvemo Kartli) have found themselves in the most

difficult situation. They are divided according to their confessions: there are Catholics

and Orthodox Christians among them; until recently there were no mixed marriages

between the two religious communities.

The Gardabani District is mainly populated by ethnic Azeris who speak poor Georgian.

This has placed the local Assyrians into a reservation of sorts. On the one hand, they

cannot assimilate and continue living as a community; on the other, they are excluded

from society by the integration processes going on everywhere in the country.

Those who live in another Assyrian village, Dzveli Kanda, are in a different situation—

the local Assyrians have a good command of Georgian (which they use in everyday life);

many have Georgian relatives. The same applies to the Assyrians of western Georgia.

They integrate easily and less frequently leave their homeland.

Teaching the Assyrian language is another problem: it is taught in the village of Dzveli

Kanda and in Tbilisi where there are special language courses at the Assyrian-Chaldean

Catholic Church headed by priest Benyamin Bit-Yadgar. Like the Kurdish community,

the Assyrian village school and the courses in the capital lack books and textbooks in the

Assyrian. The local Assyrian community maintains close contacts with the Assyrian

autonomy in the north of Iraq (the historical homeland of all Assyrians) that periodically

sends them textbooks, the number of which are not nearly enough.

In August 2002, the sport teams of the Assyrians of Georgia took part in the Pan-

Assyrian Games (the so-called Tammuz Games) in the city of Urmia (Iran) that in the

18th century was one of the largest Assyrian cultural centers. The Georgian Assyrian

team came third—the fact that says that the community has a future.

What Next?

There is an opinion that the relations between the state and ethnic minorities can be

regulated through laws. The ethnic communities agree with this. “We are convinced that

a law on ethnic minorities is necessary and that it can be used to regulate the relationships

between the state and the communities. Today we cannot do this. This is especially

important for the minorities that have no statehoods anywhere in the world. I have in

mind not only Assyrians but also the Kurds and the Yezidis.”11 Members of the Kurdish

diaspora believe that its continued existence is threatened. Georgy Shamoev has said:

“The Kurdish diaspora in Georgia is a political, economic, and social outsider. If we fail

to overcome this inferiority complex the Georgian Kurds as a community will be doomed

to extinction.”12

Epilogue

The above suggests at least two conclusions.

First, the communities have no representatives in the echelons of power; they play an

insignificant role in the country’s social and political life. The international and regional

conferences and seminars convened to discuss the problems of diasporas and ethnic

minorities often ignore the problems associated with the Kurds and Assyrians living in

Georgia. Their political passivity increases the communities’ isolation from Georgia’s

public life while their poor command of Georgian and the difficulties of learning it make

their isolation from the rest of the population even more complete.

Second, while practically the entire population of the country is very concerned with the

problem of migration the Yezidi Kurds are afraid that their community may disappear

altogether13; at the same time, the majority of the Assyrians plan to stay in Georgia. If the

economic crisis drags on and if the old territorial conflicts breed new problems more

people may wish to leave the republic. On the other hand, if the country recovers one can

expect many of the emigrants to come back. In addition, if an independent Kurdish state

is set up in Iraq the Kurdish community in Georgia may become more active because it

maintains close ties with the Kurdish autonomy in Iraq. The Assyrian autonomy in Iraq

may also strengthen its position that will boost the public and political activity of the

Assyrian community of Georgia.

There is no doubt that both communities will survive. The question is: how deep will they

integrate into contemporary society and what role will they be prepared to play in the

country’s public and political life? It seems that this will depend on the geopolitical

realities and the democratic processes in the republic of Georgia.

Notes

1 V.G. Macharadze, Materialy po istorii russko-gruzinskikh otnosheniy vtoroi poloviny XVIII v., Part 2,

Tbilisi, 1968, pp. 230-237.

2 From a speech of historian and ethnographer Kerim Ankosi delivered at a conference in the Caucasian

House that discussed the problems of the diaspora of Yezidi Kurds, October 2002.

3 From a speech of the former art director of the Kurd theater M. Dzhafarov at a conference in the

Caucasian House that discussed the problems of the diaspora of Yezidi Kurds, October 2002.

4 See: Kavkazskiy aktsent, No. 4 (53), 2002.

5 From a speech at a conference in the Caucasian House that discussed the problems of the Yezidi Kurds,

October 2002.

6 See: The Georgian Times, No. 045, 21-28 November, 2002.

7 See: Tbiliselebi, No. 49, 2002.

8 See: Akhali taoba, No. 336, 6 November, 2002.

9 See: Kviris palitra, 25 November-1 December, 2002.

10 From an interview of President of the International Foundation for Protecting the Rights and the

Religious-Cultural Heritage of the Kurds Georgy Shamoev, 27 January, 2003 (the authors’ archives).

11 From an interview of Vice-President of the Assyrian National Congress of Georgia David Adamov, 16

October, 2002 (the authors’ archives).

12 See: Institute for War and Peace Reporting (IWPR), CRS No. 166, 13-Feb-03. “Gruzia: Kurdskoe

menshinstvo mozhet prosto ischeznut,” 2003.

13 See: Institute for War and Peace Reporting (IWPR), CRS No. 166, 13-Feb-03. “Gruzia: Kurdskoe

menshinstvo mozhet prosto ischeznut,” 200

http://www.aina.org/reports/tykaaog.pdf